یکى از شیعیان که بسیار خوشحال به نظر مى رسید، به حضور امام جواد (ع ) آمد، حضرت به او فرمود: (چرا این گونه تو را شادمان مى نگرم ؟)
او عرض کرد: (اى پسر رسول خدا(ص ) از پدرت شنیدم مى فرمود: سزاوارترین روز براى شادى کردن ، آن روزى است که خداوند به انسان توفیق نیکى کردن و انفاق نمودن به برادران دینى دهد، امروز ده نفر از برادران دینى که فقیر و عیالمند بودند از فلان جا و فلان جا نزد من آمدند و من به هر کدام فلان مقدار پول و خوار و بار دادم ، از این رو خوشحال هستم ).
امام جواد (ع ) فرمود: (سوگند به جانم ، سزاوار است که تو خوشحال باشى ، اگر عمل نیک خود را (حبط و پوچ ) نساخته باشى و یا بعدا حبط و پوچ نکنى .
او عرض کرد: (با اینکه من از (شیعیان خالص ) شما هستم ، چگونه عمل نیکم را حبط و پوچ مىکنم ؟)
امام جواد (ع ) فرمود: همین سخنى که گفتى ، کارهاى نیک و انفاقهاى خود را حبط و پوچ نمودى
(یعنى ادعاى شیعه خالص بودن ، کار ساده اى نیست ).
او عرض کرد: چگونه ؟ توضیح بدهید.
امام جواد (ع ) فرمود: این آیه را بخوان :
یا ایهاالذین آمنوا لاتبطلوا صدقاتکم بالمن والاذى : (اى کسانى که ایمان آورده اید، بخششهاى خود
را با منت و آزار،
باطل نسازید) (125).
او عرض کرد: من به آن افراد یکه صدقه دادم ، منت بر آنها نگذاشتم و آنها را آزار ننمودم .
امام جواد (ع ) فرمود: خداوند فرموده : لاتبطلوا صدقاتکم بالمن و الاذى (بخششهاى خود را با منت
و آزار، باطل و پوچ نسازید) نفرموده تنها منت و آزار بر آنانکه مى بخشید، بلکه خواه منت و آزار بر
آنان باشد یا دیگران ، آیا به نظر تو آزار به آنان (بخشش گیرندگان ) شدیدتر است ، یا آزار به
فرشتگان مراقب اعمال تو فرشتگان مقرب الهى و یا آزار به ما؟
او عرض کرد: بلکه آزار به فرشتگان و آزار به شما، شدیدتر است . امام جواد (ع ) فرمود: (تو
فرشتگان و مرا آزار دادى و بخشش خود را باطل نمودى !).
او عرض کرد: چرا باطل کردم ؟ و شما را آزار دادم ؟
امام جواد (ع ) فرمود: این که گفتى : چگونه باطل نمودم با اینکه من از شیعیان خالص شما
هستم ؟ (همین ادعاى بزرگ ، ما را آزار داد).
سپس فرمود: (واى بر تو! آیا مى دانى شیعه خالص ما کیست ؟ شیعه خالص ما (حزبیل ! مؤمن
آل فرعون ، و (حبیب نجار) صاحب یس (126) و سلمان (ره ) و ابوذر(ره ) و مقداد (ره ) و عمار(ره )
هستند، تو خود را در صف این افراد برجسته قرار دادى و با این ادعا فرشتگان و ما را آزردى ).
آن مرد به گناه و تقصیر خود اعتراف کرد و استغفار و توبه نمود و عرض کرد: (اگر نگویم شیعه خالص
شما هستم پس چه بگویم ؟)
امام جواد (ع ) فرمود: (بگو من از دوستان شما هستم ، دوستان شما را دوست دارم و دشمنان
شما را دشمن دارم ).
او چنین گفت ، واز گفته قبل ، استغفار کرد، امام جواد (ع ) فرمود: (اکنون پاداش بخششهاى تو به
تو بازگشت نمود و حبط و بطان آنها برطرف گردید) (1).
اسناد :
بحارالانوار(علامه مجلسی)، ج 68 ص 159(1)
