توصیه امام صادق(ع) برای انتخاب همراه

ابى بصیر گوید: به امام صادق (ع) عرضه داشتم، جایز است انسان با مردمى پولدار که نمی تواند مثل آنها خرج کند به سفر رود؟ حضرت فرمود: دوست ندارم که مؤمن خود را ذلیل کند بلکه با همطرازان خود بیرون رود.

به گزارش دیدبان به نقل از افکار ، ابى ربیع شامى گوید:
در خدمت حضرت امام صادق (ع) بودیم، خانه امام پر از جمعیت بود، حضرت فرمود: از ما نیست هر که با همراهانش حسن معاشرت نداشته باشد و با دوستانش رفاقت و مدارا ننماید و به آن کس که نمک مى‏ خورد نمک شناسى‏ ننماید و با آنکه همراه است حسن خلق نداشته باشد.
امام صادق(ع) می فرماید: پدرم مى ‏گفت به آن کس که به این خانه رو کند و سه خصلت نداشته باشد اعتنایى به او نیست: اخلاقى که با همراهان به خوبى رفتار کند و حلمى که خشم او را مهار نماید پارسایى و ورعى که او را از گناهان نگه دارد. 
و از آن حضرت (ع) است که می فرمایند: از مروت نیست که انسان بد و خوبى که در سفر مى‏ بیند، بازگو کند.
از عمار بن مروان است که می گوید: حضرت صادق مرا وصیت کرد و فرمود: 
«ترا به تقوى و ترس از خدا و اداء امانت و راستى گفتار و حسن معاشرت وصیت میکنم و قوتى جز از طرف خدا وجود ندارد».
ابى بصیر گوید: به امام صادق (ع) عرضه داشتم، جایز است انسان با مردمى پولدار که نمی تواند مثل آنها خرج کند به سفر رود؟ حضرت فرمود: دوست ندارم که مؤمن خود را ذلیل کند بلکه با همطرازان خود بیرون رود. 
امام باقر (ع) می فرمایند: با هر که معاشرت دارى، اگر میتوانى که همیشه دست تو بالا باشد (یعنى دهنده باشد نه گیرنده) حتما چنین باشد. 
نبى اکرم (ص) می فرمایند: اول رفیق موافق انتخاب نما سپس عزم سفر کن.
و امام (ع) فرمود: دو نفر که با هم مصاحب هستند آن کس در نزد خداوند اجرش بیشتر و محبوبتر است که بیشتر با رفیقش مدارا و رفاقت کند.
و امیر مؤمنان (ع) فرمود: با کسى که براى تو فضیلت قائل نیست به قدرى که تو براى او فضیلت قائلى سفر مکن.
نبى اکرم (ص) فرمود: سنت است که چون جمعى به سفر میروند خرج خود را در آورند (در میان گذارند) که براى خودشان و هم از نظر حسن اخلاق بهتر است.
امام صادق (ع) می فرمایند: با کسى سفر کن که زینت و افتخار تو باشد، نه آنکه تو زینت او باشى.
و از آن حضرت (ع) است که می فرمایند: کسى که تنها در خانه بخوابد شیطان است، و دو نفر رفیق مصاحب و سه نفر مونس هم هستند. 
پی نوشت:مکارم الأخلاق / ترجمه میرباقرى، ج‏۱، ص478.